30 oktober, 2013

Curacao Reisdagboek dag 2

Tijdens een exotische trip naar Curacao kon een bezoek aan Klein Curacao natuurlijk niet ontbreken.

Onlangs kon je deel 1 van het Reisdagboek Curacao lezen op de site. Nu staat deel 2 eindelijk live.
Curacao in het kort
Curacao vormt samen met Aruba en Bonaire de zogenaamde ABC-eilanden. Curacao is het grootste van de drie eilanden met ongeveer 150.000 inwoners. De hoofdstad is Willemstad – bekend van de gekleurde huisjes – die weer verdeeld is in verschillende wijken. Punda (vertaald: De Punt) is het oudste gedeelte van de stad en vind je in het oosten. Hier vind je veel winkeltjes, eettentjes en terrassen. Het oosten en westen van Willemstad is gescheiden door water. Door beide delen te verbinden, is er een houten pontonbrug. De wijk aan de overzijde van het water heet Otrobanda, dat letterlijk vertaald ‘de andere kant’ betekent. Een prangende vraag van mijn kant was waarom de huizen op Curacao allemaal zo vrolijk zijn. Wat blijkt? In 1817 beval de Nederlandse gouverneur Albert Kikkert de inwoners van het eiland dat alle huizen pastelkleurig moesten worden, omdat hij hoofdpijn kreeg van de zon die weerkaatste op de spierwitte huizen. Later bleek dat hij de eigenaar was van de enige verffabriek van het eiland. Slim!
Klein Curacao in het kort
Dit onbewoonde eiland ligt op tien kilometer afstand van Curacao en meet drie vierkante kilometer. De tocht ernaar toe duurt ongeveer 1,5 uur (met de catamaran). Behalve een vuurtoren en een gestrand schip (die strandde er 23 jaar geleden) is er niet zo heel veel te zien en te doen. De azuurblauwe zee en het spierwitte strand zorgen er echter voor dat je je geen minuut verveelt. Klein Curacao biedt je je eigen Expeditie Robinson moment maar dan voor een dag en (gelukkig maar!) zonder honger..

De tocht
Zondagochtend 07.00 uur stipt word ik samen met mijn gezelschap opgehaald door onze gids. Eerlijk gezegd ben ik nog nooit zo vroeg opgestaan op een zondag. Mijn slaapoogjes en een enorme snak naar een lekkere bak koffie (want nog niet gevonden op het eiland) neem ik maar voor lief. Vandaag staat namelijk Klein Curacao op de planning. Tropisch en onbewoond. Hoe we er komen? Met de catamaran. Samen met mijn gezelschap zie ik het al voor me: languit op de boot, bakkie koffie erbij (hopelijk nu wel een lekkere!) en maar zonnen en rustig wakker worden. Ja, mijn dag kan tot nu toe niet meer stuk.
Wishfull thinking. Nadat we net op zee waren, draaide onze stemming 360 graden. Wat bleek? De golven waren hoog, heel hoog. En dat zonnige boottochtje waar ik me al dagen op verheugde, leek eerder op een ritje in de Octopus op de kermis. Zonder veiligheidsbeugel. Na één minuut kregen mijn opgedirkte gezelschap en ik een enorme plens zeewater over ons heen (daar gaat mijn mascara, hij was toch echt waterproof) en ik werd gelanceerd vanaf het eerst zo comfortabel lijkende bankje. Mijn prangende vraag over waarom ik overal op de boot palen zag, werd direct beantwoord. Die zijn er natuurlijk om jezelf aan vast te klampen, al biddend voor je leven.
De heenreis was een hel, maar gelukkig deden de zeeziekte bandjes en het reispilletje hun werk tot op zekere hoogte goed (het was nog niet zo erg dat ik overboord wilde springen) en zolang ik naar de horizon bleef kijken, ging er eigenlijk niets mis. Helaas heeft zwangere vriendin T. meerdere vuilniszakken vol gespuugd (sorry T. ik moest het even vermelden). Een voordeel van dat moment: het kon in ieder geval niet erger. Nee, de trip naar Klein Curacao werd naast een historische ook zeker een hilarische waar ik de longen uit mijn lijf schreeuwde en huilde van het lachen. Ik zou het zo weer doen, want Klein Curacao is het zeker de moeite waard. Maar neem bovenstaande woorden zeker niet met een korreltje zout; als je last hebt van zeeziekte moet je je erg goed voorbereiden. De boot gaat midden op zee echt niet terug naar de haven omdat je misselijk bent.
Bestemming bereikt: het paradijs
Eenmaal aangekomen voor de kust van Klein Curacao sloeg mijn stemming weer 360 graden om; wat een prachtig azuurblauw water (zo blauw was het water op de Malediven echt niet!) en het strand was zo wit. De zon scheen de hele dag, mijn gezelschap en ik hadden een joekel van een strandhut voor ons alleen (nou ja, we hadden hem ons toegeëigend..), er waren genoeg drankjes op het strand, ‘s middags stond er een heerlijke barbecue op de catamaran voor ons klaar en ik was weer een tintje bruiner. Alleen dat toilet was nergens te bekennen…